Willem
 
Jij bent bij de uitvaart van een vriend. Tijdens een toespraak zit je vreselijk te hoesten. Ik breng je een glaasje water zodat dat, voor jou en de toehoorders, hinderlijke gehoest misschien ophoudt. Toen nog niet wetend dat dit glaasje water een onvergetelijke indruk op jou maakte en dit het begin was van een bijzonder contact. Een jaar later bel je mij. Jouw geliefde vrouw is overleden en ik zal en moet jou helpen met het regelen van de uitvaart. Ik sputter wat tegen, want: A: ik heb het eigenlijk te druk en B: ik ga over een paar dagen met vakantie. Daar heb jij geen boodschap aan. Ook mijn argumenten dat ik een lieve collega heb die je dan gaat helpen  bieden geen soelaas.
Uiteindelijk help ik jou en je kinderen de uitvaart in de steigers te zetten maar omdat mijn vliegreis geboekt is moet ik toch echt met vakantie en begeleidt  mijn collega jullie bij de uitvaart. In die dagen geef je me de opdracht dat als ik in de buurt van Capri ben, ik zeker een pizza moet gaan eten bij een met naam genoemd restaurant met een goed glas wijn erbij, ook al is dat volgens jou belachelijk duur. Na mijn vakantie ga ik bij je op de koffie om na te praten. Je vraagt bijna gelijk of ik wel op Capri geweest ben. Dat kan ik beamen.  Later zie ik op mijn bankafschrift een extra betaling met als omschrijving: Pizza en wijn Capri, groet Willem.
Een half jaar later op oudejaarsdag bel je me weer. Nu met het verdrietige nieuws dat jouw zoon overleden is. Ik zie je verdriet en je lijkt in een paar dagen ineens echt oud te worden. Die dag sta ik in de schuur oliebollen te bakken. Jij hebt het huis vol met familie. Ik bak nog een extra stel en breng ze naar jou om je toch een beetje oudejaars gevoel te geven. Na de uitvaart van jouw zoon bedank je mij met de woorden, “Nog één keer Wies… en dat zal ik zelf zijn”.
Lieve, charmante soms wat knorrige Willem, die laatste keer kwam. Ik schrok toen ‘s morgens de telefoon ging en ik in het scherm jouw dochters naam zag staan. De laatste keer was aangebroken. Dag mooi mens.