Column oktober 2020 in het Almelo’s Weekblad: Losgeknoopt en losgelaten
Losgeknoopt en losgelaten.
Tien uur voordat hij honderd en twee jaar oud zou worden overlijdt George. Meer dan een eeuw geleefd. Tot op hoge leeftijd was George nog actief. In het dorp waar hij tot een jaar voor zijn dood woonde had hij een ‘landje’. Een weiland met wat bomen, een bouwkeet die hij had ingericht om uit te rusten, te lezen en een kopje koffie te zetten. Het was de plek waar hij zich terug trok en wat ‘rommelde’ in de natuur. Eigenhandig verplaatste hij een slootje dat volgens hem niet handig bij zijn landje stroomde. Menig feestje werd hier gevierd. Een mooie plek om samen te komen met zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Het was dan ook eigenlijk vanzelfsprekend dat we op zijn landje afscheid van hem namen. De middag voor zijn uitvaart brengen we hem vanuit het verzorgingshuis, waar hij de laatste tijd woonde, in zijn met bloemen en takken versierde eigen camper naar ‘zijn landje’. Een mooie pagodetent staat centraal en daar komt zijn ruwhouten kis te staan, beschermd met een klamboe tegen muggen en vliegjes. Als de condoleance voorbij is en velen afscheid van George hebben genomen zetten de kinderen hun eigen tenten op. Een laatste nacht kamperen met pa op het ‘landje’.
De volgende middag haal ik de familie op bij het ‘landje’. Ze wachten in de stromende regen om hem naar het crematorium te brengen. Na een indrukwekkende ceremonie, met vele toespraken, muziek en beelden vormt het gezin van George een kring rondom zijn kist. Bovenop de kist ligt een grote rol touw. Het middelste stuk ligt geknoopt in Georges handen in de kist. Aan beide zijden van de kist komt het touw door een in de kist geboord gat naar buiten . Zesentwintig stukken touw zijn aan elkaar geknoopt. De familie vormt een kring om George. Terwijl muziek klinkt maakt de oudste zoon de eerste knoop los en neemt afscheid van zijn vader. Zo knoopt de familie zich los van vader, schoonvader opa en overgrootvader. Het jongste achterkleinkind maakt de laatste knoop los en loopt weg bij de kist. Ieder neemt zijn eigen stuk touw en daarmee de herinnering aan George mee naar huis. De fysieke knoop, symbool van de verbinding van hun leven met dat van George.
