Boos!
Ik ben boos. Ik heb vaker gehoord dat het gebeurde maar in 10 jaar nog niet van dichtbij meegemaakt. Echter onlangs overkwam het een familie die ik mocht helpen bij het organiseren van de uitvaart van echtgenote, moeder en oma.
 
Alles verloopt zoals het behoort te verlopen. Kaarten worden gemaakt om gasten uit te nodigen. Een advertentie in de krant waar de mogelijkheid tot condoleren en afscheid nemen wordt vermeld. Zoals meestal gebeurt, het adres van de familie erin waar kaartjes naar toegestuurd kunnen worden.
 
De condoleance verloopt goed. Veel meer mensen dan verwacht schuifelen in groepjes langs de kist om afscheid te nemen en de familie wordt op gepaste afstand gecondoleerd. Napratend met een kopje koffie bespreken we nog de laatste details voor de uitvaart van morgen. Getroost door de vele belangstellenden keert de familie huiswaarts. De kinderen gaan nog even met vader mee naar huis. Daar slaat de schrik om het hart. De achterdeur staat open en het hele huis is een grote chaos. Kasten staan open, laatjes zijn op de kop gegooid en overal door het hele huis liggen spullen. Achteloos en in grote haast rond gegooid. Verbijsterd kijkt iedereen om zich heen. Al snel staat de recherche op de stoep. Een eerste onderzoek naar wat verdwenen is leert dat in elk geval de sieraden van moeder verdwenen zijn. Wat een minne streek. Vader, behoorlijk overstuur, slaapt die nacht bij zijn zoon.
 
De volgende dag vertrekken we samen vanaf het uitvaartcentrum. We spreken af dat we ervoor  waken dat deze dag van afscheid alleen maar over de inbraak zal gaan. Terwijl wij luisteren naar muziek en verhalen vertellen over echtgenote, moeder en oma onderzoekt de recherche het woonhuis in de hoop sporen en aanwijzingen te vinden om deze minkukels te pakken. Laten we het hopen.
Na de begrafenis staat de familie een klus te wachten van opruimen en schoonmaken. In de hoop daarna wat rust te vinden en het verlies een plek te kunnen geven.
Ik realiseer me dat boos zijn niet helpt en het alleen maar voor een naar gevoel zorgt. We moeten dus nog voorzichtiger zijn met informatie die in de krant komt te staan. Wat doe je wel en wat niet. Dan toch maar altijd een ander adres gebruiken? Maar ja…. Moeten we ons laten regeren door angst? Ik hoop van niet, maar dit was een enorm minne streek.